بسم الله الرحمن الرحیم             

الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على

محمد وآله الطاهرين ولعنةالله على أعدائهم أجمعين

در روايتى از پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله آمده است:

إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَين علیه السلام حَرارَةً في قُلوبِ المؤْمِنينَ لا تَبْرُدُ أبَداً؛ شهادت امام حسين علیه السلام سوز و گدازى در دل‏ هاى مؤمنان برجاى نهاده كه هيچ‏گاه به سردى نمى ‏گرايد.

هر جسم گرمى منبع حرارتى دارد كه از آن گرما مى ‏گيرد و به محض دور شدن از آن، دماى جسم تدريجاً كاهش مى‏ يابد. اگر به ظرفى كه روى آتش قرار دارد دست بزنيم، دست مان می سوزد، ولى به محض خاموش شدن آتش، دماى ظرف رو به كاهش مى ‏نهد تا جايى كه پس از گذشت اندک زمانى به سادگى می توانيم ظرف را در دست بگيريم، بدون آن كه آسيبى ببينيم. از دست دادن عزيزان و نزديكان براى همه جان سوز و با رنج بسيار همراه است. كسى ‏كه داغ عزيزى را می بیند در روزهاى اول، ضربه بزرگى را تحمل می ‏كند و چه بسا از حالت طبيعى خارج شده، دچار اختلال شود، غذا نخورد و حتى نخوابد، اما با گذشت هفته ‏ها و ماه ‏ها گَرد فراموشى بر اين مصيبت می ‏نشيند و كم كم التيام مى ‏يابد. سوزناک ‏ترين مصيبت ‏ها و جانكاه ‏ترين سوگ‏ ها در لابه لاى پيچ و خم زندگى روزمره از ياد می ‏روند و به خاطره تبديل می گردند.

در اين ميان تنها یک سوگ است كه هيچ‏گاه در درازناى زمان از يادها نمی ‏رود و فروغ آن هرگز به خاموشى نمی ‏گرايد. همه ساله چند روز مانده به ماه محرم، كوى و برزن جامه سياه می ‏پوشد و مردمان در تكاپوى برپا كردن خيمه عزاى امام حسين علیه السلام مى ‏افتند و دل‏ هاى همگان حال و هواى ديگرى پيدا می ‏كند و شور حسينى و سوز عاشورايى چون آتشى از زير خاكستر سر بر مى ‏كشد و شعله مى ‏گيرد.

از روايت گذشته برمى ‏آيد كه اين سوز و حرارت از ويژگى‏ هاى اهل ايمان است، زيرا در آن نيامده است: «در دل انسان‏ ها» يا «در دل مردم». از اين روى شور و حال حسينى كه در دل ‏هاى مؤمنان آشيانه دارد، به درجات ايمان وابسته است و به نسبت آن كم و زياد مى ‏شود و هر مؤمن و دوستدار اهل بيت علیه السلام آن را در وجود خود مى‏ يابد. اين مصيبت عظيم، در حدود 1400 سال پيش رخ داد، ولى حرارت آن هم چنان در جان‏ هاى مؤمنان جاى دارد.