مرجع عالي قدر در ديدار با برخي از فعالان فرهنگي مذهبي با اشاره به آيه شريفه: «يَوْمَ يَجْمَعُکُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِکَ يَوْمُ التَّغَابُنِ؛(1) روزي که همه شما را در اجتماع رستاخيز گرد مي آورد آن روز روز تغابن (حسرت خوردن) است» اظهار داشتند: هيچ يک از اجتماعات بزرگ در دنيا از نظر وسعت وشمار افراد به پاي اجتماع عظيم مردم در رستاخيز نمي رسد. در آن روز انسان هاي نيک وبد، فرشتگان، همه وهمه جمع هستند وآدمي همه بستگان، آشنايان، دوستان، دشمنان وستمگران وکساني را که به آنها ستم شده است حاضر مي بيند. خداي متعال آن روز را «يوم التغابن» خوانده است.

کسي که کالاي پربهايي را به قيمتي اندک فروخته است وجز حسرت خوردن چاره اي ندارد، به حالت چنين کسي «تغابن» گفته مي شود. معظم له با ارزش ترين کالا را در زندگي عمر آدمي دانستند که با استفاده صحيح از آن انسان مي تواند سعادت دنيا وآخرت را براي خود بخرد ودر صورت تلف کردن آن به باطل، در دنيا وآخرت زيان کار وحسرت زده خواهد بود.

ايشان در ادامه يادآور شدند: شخصي از تجار نقل مي کرد در جواني سه سال صرفه جويي وزهد اقتصادي را بر خود هموار کردم تا پولي براي ازدواجم پس انداز کنم. پس از سه سال مبلغ مناسبي جمع کرده بودم. يکي از همکارانم پيشنهاد کرد فلان زمين آينده فوق العاده اي دارد اين پول را صرف خريد آن زمين کن وازدواج خود را سه سال ديگر به تعويق بينداز، در عوض با اين کار آينده خود را تضمين نموده اي. زميني که آن شخص پيشنهاد مي کرد در حاشيه شهر وبيابان بود ومن با شنيدن آن پيشنهاد در دل به ناداني او خنديدم. اما همان زمين امروز به قيمتي صدهزار برابر فروش رفت واگر سه سال ازدواج خود را به تأخير مي انداختم، فرزند 21ساله ام امروز 18ساله بود، ولي در عوض لازم نبود در اين سن وسال همچنان کار کنم وآينده فرزندان وفرزندانِ فرزندانم کاملاً تأمين بود. آن تاجر هنگام نقل اين ماجرا چنان حسرتي در کلام او موج مي زد که نمي توانم آن را بيان کنم. گويا خود او هم نمي توانست احساس پشيماني خود را به درستي انتقال دهد.

ايشان افزودند: چنين حسرتي فقط مربوط به يک زيان دنيوي است که هيچ ارزشي ندارد. حال چه رسد به آخرت که ميليون ها برابر ارزش دارد وحسرت آن نيز افزون تر است. آن شخص فقط براي از دست دادن يک مبلغ گزاف دچار چنين حسرتي شده بود، چه رسد به کسي که در قيامت ببيند از لحظات با ارزش عمر خود به درستي استفاده نکرده واين سرمايه فوق العاده پربها را تباه کرده است.

آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي يکي از راه هاي جلوگيري از حسرت قيامت را استفاده از همه امکانات براي تبليغ دين از جمله استفاده از ابزار زبان توصيف کردند وفرمودند: نقل مي کنند که مرحوم آيت الله العظمي بروجردي چند روزي دچار اندوه شدند واطرافيانشان ايشان را اندوهگين وافسرده مي ديدند. وقتي يکي از فضلا علت اندوه ايشان را به اصرار جويا شد، فرمودند: ديدم عمرم رو به پايان است وهيچ خدمتِ در خوري از من صادر نشده است. آن شخص عرضه داشت: تا جايي که بنده مطلعم در زمان مرجعيت وزعامت حضرتعالي فقط در تهران حدود چهارصد مسجد وحسينيه ونهاد خيريه به امر مستقيم يا مشارکت يا پيشنهاد يا وساطت شما تأسيس شده است واين کار کمي نيست.

نکته اين جاست که مرحوم آقاي بروجردي اين همه مسجد وحسينيه را با پول خودشان نساخته بودند وچه بسا از ابزار زبان وتبليغ براي اين کار استفاده، ونيروهاي پراکنده اطراف خود را براي چنين مهمي بسيج کرده بودند. کسي که مي خواهد حسرت بي پايان اخروي گريبانگير وي نشود، شايسته است که از همه امکانات خود ـ از جمله زبان ـ براي خدمت به اهل بيت عليهم السلام ومؤمنان استفاده کند وتبليغ زباني را دست کم نگيرد وبه دم ودرم وقلم وقدم در اين راه بکوشد واز هيچ خدمت کوچک وبزرگي فروگذار نکند.

ايشان در پايان تأکيد کردند: نبايد خدماتي که در اين راه به جا مي آوريم در چشم ما بزرگ جلوه کند وتوفيق خدمات ديگر را از ما بگيرد. بلکه هميشه بايد ملتفت اين معنا باشيم امکاناتي که خداي متعال در وجود ما به وديعه نهاده نامحدود است وپيوسته در فکر خدمات بيشتر وبهتر باشيم. خوب است پس از هر خدمتي که در راه گسترش فرهنگ اهل بيت عليهم السلام از ما صادر مي شود از خود بپرسيم آيا توش وتوان واستعداد ما فقط به همين اندازه است؟ اگر چنين کنيم به ياري اهل بيت عليهم السلام، در روز تغابن دچار حسرت جاويد نخواهيم شد.

1. تغابن(64)، آيه9.