در روز سه شنبه 23 ماه رجب المرجب 1439ق (1397/1/21) حاج جمیل کمال، مسئول کمیته خیریه حضرت سیدالشهدا علیه السلام در کشور کویت طی حضور در بیت مرجع عالیقدر آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم با معظم له دیدار کرد و از فرمایشات ایشان بهره مند شد.

مرجع عالیقدر ضمن خوشامدگویی خطاب به میهمان خود فرمودند: مؤمنان در زمان حضرت نوح علیه السلام همانند ما و شما زندگی می کردند و از هزاران سال قبل تاکنون در عالم برزخ هستند. روزی نیز خواهد آمد که ما و شما هم برای هزاران و هزاران سال در برزخ باشیم.

در این معنا یک سؤال مطرح است و آن اینکه ره توشه حیات برزخی ما چه چیزی خواهد بود؟ پاسخ روشن است، هرچه را در دنیا پیش فرستادیم توشه ما در عالم و برای حیات برزخی مان می باشد.

معظم له افزودند: بنا به تصریح قرآن کریم و آموزه های اهل بیت علیهم السلام انسان دو چیز برای عالم برزخ و روز واپسین خود می فرستد:

اول: تزکیه و پیراستنِ نفس است که خدای متعال در این باره می فرماید: «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا؛ هر کس که آن را پاک گردانید قطعاً رستگار شد» (شمس/9).

بنابراین انسان هرچه خوب و درستکار و خدوم باشد، می تواند مراتب بالاتری از این والایی ها را درنوردد و درجاتی فزون تر به دست آورد. در مقوله اخلاق نیز می تواند به درجات عالیه نایل آید و دیگر اینکه هر مقدار پرهیزگار و خداپروا باشد راهِ نیل به مرحله بالاتر تقوا برای او باز است.

قرآن کریم در جای دیگر می فرماید: «هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ؛ [هریک از] ایشان را نزد خداوند درجاتی است» (آل عمران/163).

معصوم علیه السلام نیز فرموده اند: «الجنة درجات؛ بهشت دارای مراتب و درجاتی است».

با چنین توصیفی مایه تأسف است که کسی بتواند این مراتب و درجات را طی کند، اما برای نیل به آن کوشش و اقدامی نکند.

دوم: هدایت مردم و فعالیت بی امان در این زمینه است؛ به این معنا که انسان توانمند مردم را از کفر برهاند و به اسلام و از اسلام به آغوش ایمان رهنمون شود و به یاری افراد شتافته، آنان را از درجه ضعیف ایمان به درجات عالی و ریشه دارتر ایمان هدایت کند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در ادامه فرمودند: یکی از عالمان معروف و بلند آوازه برایم نقل کرد که در شش سالگی همراه پدرم عازم کربلای معلی شدم؛ چراکه پدرم می خواست برای کاری با اخوی (مرجع راحل حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره) دیدار کند. در آن هنگام به هیچ وجه بنا نداشتم که در حوزه علمیه به تحصیل علوم دینی بپردازم، زیرا خانواده من اساساً با فضای حوزه های علوم دینی و این افکار بیگانه بودند.

پدرم با مرحوم آیت الله العظمی شیرازی در صحن امام حسین علیه السلام دیدار کرد. ایشان پیش از آنکه با پدرم سر صحبت را باز کنند رو به من کردند و پرسیدند: چند سال داری؟ پاسخ دادم: شش سال.

فرمودند: تو باید عالم شوی، سپس به پدرم رو کردند تا از دلیل این دیدار آگاه شوند.

آن عالم می گفت: همین گفته ایشان بر من اثر گذاشت و تصمیم به تحصیل علوم دینی در حوزه علمیه گرفتم و در نتیجه رهنمود ایشان و تصمیم خود اینک در شمار عالمان قرار دارم.

معظم له افزودند: گاهی تنها یک کلمه، یک کتاب یا یک موضعگیری سرنوشت انسان را رقم می زند یا تغییر می دهد. از این رو شایسته و بایسته است که انسان این فرصت ها را برای هدایت مردم از دست ندهد و آن را مغتنم شمرد.

با توجه به اینکه انسان عمر، وقت و دارایی اش را صرف پوشاک و خوراک و آسایش و دیگر امور دنیوی می کند، سزاوار است که به امور معنوی و غیر مادی نیز بپردازد؛ چیزهایی که برای سرای دیگر و برزخ او کارساز باشد، پس برای ارتقا و تعالی و هدایت دیگران در حد امکان بکوشد.

حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی دام ظله در پایان سخنان خود تأکید کردند و فرمودند: سزاوار است که انسان بیشتر و بیشتر بکوشد و عمل کند تا در روز قیامت افسوس نخورد که چرا در دنیا می توانسته عمل کند و ارتقا یابد، اما دریغ ورزیده و بی توجهی کرده است.