مرکز تحقیقات و مطالعات استراتژیکی المستقبل موضوع «قرائتی در تجربه فعلی و آینده احزاب عراقی» را در جلسه هفتگی بحث و بررسی خود مطرح کرد.

این جلسه با حضور شماری از شخصیت های دانشگاهی، حقوقی و رسانه ای در مؤسسه فرهنگی ـ رسانه ای النبأ واقع در شهر مقدس کربلا برگزار شد.

این جلسه با سخنان پژوهشگرِ شبکه اطلاع رسانی النبأ، آقای مسلم عباس آغاز شد. وی اظهار داشت: نظام سیاسی فعلی عراق که پس از سال 2003 میلادی بنیان نهاده شد، باید از رهگذر تبادل نقش ها و مسئولیت ها بین احزاب سیاسیِ اداره کننده کشور صورت می گرفت. وانگهی تجربه سیاسی ـ کشورداری در عراق تجربه ای منحصر به فرد، در منطقه به شمار می رود. البته بر کسی پوشیده نیست که مشکل اساسیِ این تجربه رهاورد و پدیده وارداتی بودن آن است که از طریق حمله به عراق و سرنگون کردن رژیم صدام وارد کشور شد.

وی افزود: احزاب موجود نوپا و تازه کار و کم تجربه هستند که باید با کار بسیار خود را بسازند، سپس کشور را سامان دهند که در حال حاضر چهار مسأله و موضوع مهم پیش رو دارند:

1. سنگ بنای نظام سیاسی جدید را در کشور بنا نهند؛

2. بازسازی عراق و زیرساخت های کشور را که در جنگ ویران شده است وجهه همت و تلاش خود قرار دهند؛

3. بازسازی نظام اجتماعی می باشد که با مطالبات نظام تکثرگرای سیاسی و لوازم آن از جمله محور قرار دادن کشوری قانون مدار است؛

4. ایجاد ساختار اقتصادی با زیربنایی محکم برای کشور است.

بر اساس این چهار رکن بایسته است که تجربه سیاسی احزاب عراقی مورد نقد، بررسی و بازخوانی قرار گیرد.

مطلب دیگر این است که احزاب عراقی از کمی تجربه، رقابت شدید میان خود و داشتن نقش مساوی برخوردارند که در نهایت این احزاب به هماوردهای زیر نیاز پیدا کردند:

1. تقویت نظام عشایری به جای نظام اجتماعی بود که با تجربه دمکراتیک سازگاری ندارد؛

2. وابستگی اغلب احزاب سیاسی عراقی به خارج از کشور بود.

3. ناموفق بودن در ساختن نظام اقتصادی بود.

حجت الاسلام شیخ مرتضی معاش مدیر مسئول مؤسسه فرهنگی ـ رسانه ای النبأ این نگرش و دیدگاه را دارد که برخی از احزاب، تمام تجارب حزبی را به کشور وارد کرده اند که اصالت ندارند و به یک سخن مفاهیم جنبش های چپ انقلابی و برخی مفاهیم اسلامی را وارد کرده اند، لذا گفتمان آنان به گفتمان جنبش های چپ انقلابی نزدیک تر است و آنها خشونت انقلابی را دستمایه و مبنای فعالیت خود قرار داده اند و این خشونت ادامه یافته و استمرار دارد.

به دیگر بیان، این احزاب فلسفه «هدف وسیله را توجیه می کند» را الگوی فعالیت خود قرار داده اند و البته چنین فلسفه ای به ناکارآمدی در ساختن کشور و دولت انجامیده است.