در شامگاه روز دوشنبه هجدهم ربیع الاولی 1440ق (1397/9/5) عبدالامیر الاموی، شاعر اهل بیت علیهم السلام از کربلای معلی به همراه هیئتی از حسینیه بیت العباس علیه السلام شهر مقدس قم با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی دیدار کردند.

مرجع عالیقدر ضمن بیاناتی در جمع میهمانان خود فرمودند: خدای عزوجل اراده فرموده است که نام و یاد امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام بلند و ماندگار باشد و برای امام حسین علیه السلام نیز این گونه خواسته است.

ایشان افزودند: حدود پنجاه سال قبل در مجلسی بودم که با خطیب حسینی مرحوم آیت الله سید کاظم قزوینی دیدار کردم. او تازه از کشور هند که برای تبلیغ در ماه محرم الحرام به آنجا دعوت شده بود، بازگشته بود. یکی از حاضران از او پرسید: اوضاع و شرایط مجالس امام حسین علیه السلام در هند چگونه بود؟

مرحوم قزوینی پاسخ داد: امام حسین علیه السلام سکه ای در هند [به نام خود] زده است که خدای متعال چنین سکه ای برای خود نزده است.

او در تبیین این مطلب گفت: در یکی از شب ها پس از پایان یافتن مجلس روانه مجلس دیگری شدم که آنجا نیز دعوت و منبر داشتم.

هنگام ورود به مجلس صاحب مراسم و عده ای از اهل مجلس و حسینیه در دو طرف ورودی حسینیه نشسته بودند و چون وارد شدم برخاستند، سلام و تعارفات معمولی بین من و آنان ردّ و بدل شد. در میان آنان مردی بلند قامت حضور داشت. صاحب مجلس پیش آمد و با نشان دادن او به من گفت: این شاعر امام حسین علیه السلام است که برخی از اشعارش در یک جلد کتاب در هند چاپ شده است.

در چهره او نگریستم ظاهر او را مانند مسلمانان نیافتم، لذا پرسیدم: آیا مسلمان هستی؟ خنده ای کرد و سرش را به علامت نفی تکان داد.

به او گفتم: می توانم سؤالی از شما بپرسم؟

پاسخش مثبت بود.

به او گفتم: آیا امام حسین علیه السلام انسان خوبی بود؟

با آشفتگی و تعجب و هیجان گفت: چه کسی از امام حسین علیه السلام والاتر و بالاتر و بهتر است؟

این بار از او پرسیدم: آیا امام حسین علیه السلام مردی عاقل و خردمند بود؟

باز برآشفت و سر تکان داد و گفت: چه کسی از امام حسین علیه السلام عاقل تر و خردمندتر است؟

گفتم: این امام حسین علیه السلام که او را خردمندترین و بهترین انسان می دانی خود و فرزندان و برادران و یاران خویش را در راه حفظ اسلام فدا کرد، پس تو هم مسلمان شو.

او خندید و گفت: در آینده چنین خواهم کرد.

مرجع عالیقدر افزودند: پس از آنکه مرحوم سید کاظم قزوینی سخن خود را به پایان برد به او گفتم: خدای سبحان خود این سکه را به نام امام حسین علیه السلام زده است.

آن گاه با اشاره به پاداش و جایگاه خدمت در راه امام حسین علیه السلام فرمودند: وقتی وارد عالم آخرت می شویم حقیقت امر و جایگاه و منزلتِ خدمت در راه و برای امام حسین علیه السلام بر ما روشن خواهد شد و آن هنگام حسرت و افسوس خواهیم خورد که چرا در مسیر امام حسین علیه السلام بیشتر و بیشتر خدمت نکرده ایم؟

ایشان تأکید کرده، فرمودند: توجه داشته باشیم که ارزش همین و در راه خدمت به امام حسین علیه السلام و مسیر ایشان و خدمت به اهل بیت علیهم السلام است و جز آن هرچه باشد بیهودگی و نابودشدنی است.

بنابراین، باید ارزش این توفیق خداداده را که به ما عنایت کرده است و اینکه به مدد توفیق او به امام حسین علیه السلام و اهل بیت علیهم السلام و مسیر روشن و مستقیم آنان خدمت می کنیم، بشناسیم و هماره به درگاه خدای منان دست دعا فراز کرده، عرضه بداریم: «خدایا، ما را از این توفیق محروم مگردان و دیگری را جایگزین ما مفرما. خدایا، بیم آن دارم که تن بفرسایم و خستگی بر خود هموار کنم، ولی دیگری جای مرا بگیرد».

معظم له ادامه دادند: آنچه بیان شد یک جنبه مسأله بود، اما جنبه دیگر که در احادیث و روایات بدان اشاره شده این است که خدای متعال اولیا و دوستان خود را در میان بندگان خود قرار داده و پنهان کرده است و انسان نمی داند که کدام یک از میان فعالان، خادمان، حاضران و شرکت کنندگان در عزا و حسینیه ها، پیر باشد یا جوان به خدا نزدیک تر است. از این رو باید به همگان خدمت نمود، شاید یکی از آنان ولی و دوست خدا باشد که ناشناس مانده است و این امر روز قیامت آشکار می شود و در آن هنگام می توان اولیای خدا را شناخت.

گفته اند: «هیچ گاه کسی را تحقیر مکن و خوار و بی مقدار مپندار؛ چراکه خدا دوستی و ولایت خود را در میان بندگان خود پنهان کرده است و شاید کسی که در چشم تو خوار می آید ولی و دوست خدا باشد».

مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در پایان رهنمودهای راهگشای خویش فرمودند: ان شاء الله تعالی خدمات شما مقبول درگاه الهی و ذخیره آخرتتان باشد و شما و فرزندان و نواده گانتان همگی در این مسیر باشید.