در روز پنجشنبه دهم ماه مبارک رمضان 1440ق (1398/2/26) جمعی از فضلا و روحانیان از نوادگان مرحوم حضرت آیت الله العظمی سید عبدالهادی شیرازی قدس سره به همراه فرزندان خود با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی دام ظله در شهر مقدس قم دیدار کردند.

معظم له پس از استقبال از میهمانان در جمع آنان فرمودند: مضمون روایت می گوید که خدای متعال در روز قیامت بر پایه عبادت و مشکلات و فقر و رنج و آزاری که بندگان در دنیا دیده اند، نماز گزارده اند، روزه گرفته اند، در مصیبت ها صبوری ورزیده اند و به زیارت حضرات معصومین علیهم السلام و امام زادگان رفته اند پاداش می دهد. این پاداش ها همسان نیست؛ بدین معنا که ممکن است پاداش ها کاخ، یک شاخه گل، یک رود و جز آن باشد.

در این میانه پاداش بزرگ تری وجود دارد که انسان نمی داند به چه جهت استحقاق نیل به آن را یافته است، لذا از علت و سبب نایل شدن به آن می پرسد و پاسخ می شنود: این پاداش نیازها و حاجت هایی است که در دنیا از خدای متعال برآوردن آن را خواستی، ولی برآورده نشد و تا آخر عمرِ خود از دستیابی به آن محروم ماندی.

ایشان در توضیح این مطلب فرمودند: درباره مضمون سخنان ایراد شده، در روایات شریف آمده است که در آن روز انسان آرزو می کند کاش [هیچ] حاجتی از حاجت های دنیایی او برآورده نمی شد.

باید توجه داشت که واژه «حاجت» در این روایات نکره در سیاق نفی است، اگر انسان این حقایق را به ویژه در مورد آن دسته از حاجت های برآورده نشده اش بداند، شادمانی و رضامندی اش فوق العاده زیاد خواهد بود.

باید توجه داشت که از برآورده نشدن نیازهای دنیایی انسان را باکی نیست؛ زیرا عمر زیاد که باشد یکصد سال است و کم کسی یافت می شود که به صد سالگی برسد. از دیگر سو باید توجه داشت که یک روز از روزهای آخرت معادل ده هزار سال دنیاست، چنان که خدای متعال می فرماید: «فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ؛ در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است» (معارج/4).

مرجع عالیقدر افزودند: بعضی وقت ها مشکلات بسیار سخت و غیر قابل تحمل می شود، اما بر اساس روایات امید را در انسان زنده می کند، لذا اگر انسان بخواهد با واقع و حقیقت تعامل داشته باشد در مواجهه با سختی ها باید بسیار خشنود و خوشحال باشد.

ایشان در ارتباط با سخنان خود شاهد آوردند و فرمودند: آقای شیخ جعفر کاشف الغطاء حدود دویست سال قبل از دنیا رحلت کرد. مرحوم شیخ مرتضی انصاری در کتاب مکاسب به طور مکرر از مرحوم کاشف الغطاء با تعبیر «یکی از ستون ها» (ستون دین، ستون علم و ستون فقه) یاد کرده است.

تصور نمی کنم و جایی نخوانده و نشنیده ام که مرحوم شیخ انصاری درباره دیگر بزرگان و فقیهانی چون: علامه بحرالعلوم، شیخ طوسی، علامه، محقق و صاحب جواهر این عنوان و وصف را به کار برده باشد.

در احوالات شیخ جعفر کاشف الغطاء آمده است: وقتی مرجع عام شیعیان بود با مشکل بسیار بزرگی روبرو شد که مراجعه به کتاب ها و منابع در این زمینه، شما را با وضعیت آن روزگارِ شیخ جعفر کاشف الغطاء آشنا می کند.

از وی پرسیدند: چگونه این وضعیت را تحمل می کنید و با آن روبرو می شوید؟

ایشان پاسخ داد: من از مشکل مورد نظر شادمان هستم، زیرا وقتی به حرم امیرمؤمنان علیه السلام می روم مردم گرداگرد من جمع شده و از من تجلیل کرده و برخی نیز دستان مرا می بوسند که مایه غرور و شادمانی من شود، ولی مشکلی که با آن دست به گریبان هستم مرا بیشتر شاد می کند؛ چراکه غرور مرا درهم می شکند؛ لذا من از داشتن این گرفتاری خوشحالم.

مرجع عالیقدر تأکید کردند و فرمودند: هر اندازه که شناخت و فهم و علم انسان بیشتر شود، از مشکلاتی که خدای متعال برای او رقم زده است خرسند و شادمان شود و بداند که در قبال این مشکلات پاداش برتر و بزرگ تر خواهد داشت.

آن گاه معظم له با اشاره به تلاش های غیر مسلمانان و مسلک و مذهب های گمراه کننده که پیروان آن، برای نشر و گستراندن افکار و عقاید گمراه و گمراه کننده خود در جهان می کوشند، فرمودند: از خدای متعال مسألت دارم که همگان، به ویژه شما جوانان را به مرتبه مرحوم آیت الله العظمی سید عبدالهادی رحمة الله علیه برساند.

باید توجه داشت که امروز در جامعه شیعی و در میان شیعیان هزاران پزشک، مهندس، خلبان و هوانورد و استاد دانشگاه وجود دارد، اما در میان شیعیان مانند بزرگانی همچون: سید عبدالهادی شیرازی، شیخ طوسی، سید رضی، شریف مرتضی و... بسیار اندک هستند یا اصلاً وجود ندارند.

بنابراین، جوانان بکوشند به مرتبه و مرحله علمی علمای بزرگ برسند؛ عالمانی که مانند آنان را نداریم و اگر هم داشته باشیم بسیار اندک هستند. آگاه و به هوش باشید که امروزه مسیحیت و وهابیت در حال پرورش نسل میلیونی و سرسپرده برای آینده هستند تا از این رهگذر افکار و عقاید خود را پایایی و ماندگاری بخشند. کار در این زمینه مستلزم دو چیز است:

اول: برگرفتن اندوخته غنی علمی است. برای رسیدن به این هدف باید وقت و عمر را در تحصیل علم و مطالعه و تحقیق و پرسش و پاسخ و درس دادن و نگارش و تألیف صرف کرد.

دوم: برخوردار شدن از تقوای حقیقی است. در این مسیر و برای رسیدن به این هدف انسان باید تصمیم بگیرد تقوای خود را از آلوده شدن با وسوسه های شیطان حفظ کند.

بنابراین، مصمم شوید از دروغ، غیبت، متهم ساختن دیگران و ظلم هرچند کوچک و ناچیز باشد به طور کامل پرهیز کنید تا موفق شوید.

فراموش نکنید که سید عبدالهادی شیرازی، شیخ طوسی، شیخ انصاری، علامه حلی و دیگران همین مسیر را طی کردند و به آن مقام های علمی والا رسیدند.

حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در پایان سخنان گرانسنگ خود از خدای تبارک و تعالی برای حاضران موفقیت مسألت نمودند.